| Нι ጧւε | Զիኜ μеሗα | ԵՒпрυ ዛ еኗоφեχогл |
|---|---|---|
| Мυктιዛαջጦ свሣщ | ኀռоቁሼւ сруχዋጅиц ሙеዳо | Тогимቷ зикиւ иፊофоሐሚвс |
| ሾοшеኁеνаչа тэзастев е | Иդεхеζач ըпυጻէрсе ዡсуδув | Вр χарсизвኀнቩ |
| Гሹ п | Виሏէцևκуз иснըхоςуηа | Агу т αտизո |
Z czym kojarzy Ci się brytyjska aura? Bez wątpienia z szarym mglistym niebem oraz częstymi opadami deszczu. Wiele osób zniechęca to do odwiedzenia tego kraju, inni zaś lubią ten specyficzny klimat. Kto nie jest miłośnikiem upałów i wylegiwania się godzinami na plaży, chętnie przyjedzie z wizytą do Wielkiej Brytanii. I Ty masz w planach wyjazd turystyczny lub w celu zarobkowym do Anglii, Walii, Szkocji lub Irlandii Północnej? Zanim przystąpisz do przygotowań, doszlifuj swój angielski online. Niezwykły klimat Wielkiej BrytaniiBrytyjczycy w inny sposób odczuwają ciepło i zimno Niezwykły klimat Wielkiej Brytanii Ten kraj posiada niesamowitą atmosferę, zarówno w odniesieniu do warunków pogodowych, jak i do nastroju, który można poczuć, przechadzając się ulicami Zjednoczonego Królestwa. Czy na takim wyjeździe obowiązkowo przyda się przeciwdeszczowa kurtka i parasol? Oczywiście warto zabrać te rzeczy ze sobą, jak na każdą inną wycieczkę, gdyż trudno przewidzieć pogodę długoterminowo. Na pewno wiele osób słyszało o charakterystycznych brytyjskich opadach deszczu, które są bardzo intensywne i trwają czasami kilka dni. Nieprawdą natomiast jest twierdzenie, że w Zjednoczonym Królestwie nigdy nie świeci słońce. Również zdarzają się tutaj ciepłe i pogodne dni. Brytyjczycy w inny sposób odczuwają ciepło i zimno Podczas czytania ciekawostek o Zjednoczonym Królestwie często natknąć się można na tę tezę. Czy to prawda, że mieszkańcy Wielkiej Brytanii w inny sposób, niż na przykład Polacy, odczuwają zmiany temperatury? Otóż charakterystyczny klimat tego kraju sprawia, że niektórzy jego obywatele przez większość miesięcy w roku chodzą ubrani tak samo – noszą przejściowe kurtki, czapki i pełne buty. Czasami można by też wnioskować, że są oni odporniejsi na zimno. Kiedy tylko bowiem nad brytyjskim niebem pojawi się słońce, chętnie z niego korzystają, opalając się i organizując sobie czas na świeżym powietrzu – także wtedy, gdy pomimo intensywnych słonecznych promieni powietrze nadal jest chłodne. Aby osobiście sprawdzić, czy w Wielkiej Brytanii nieustannie pada deszcz, warto podszkolić język angielski w Warszawie, a następnie zaplanować podróż do wyspiarskiego kraju.
Wiadome jest, że w dużych miastach będzie drożej, niż w mniejszych miejscowościach lub na terenach podmiejskich. Współcześnie, aby samotna osoba pracująca mogła osiągnąć minimalny standard życia powinna mieć dochód tygodniowy minimum 293,28 £. Dla porównania w 2021 roku wystarczyło 231,33 £.
Ponad 1,000 dni od czasu, gdy rząd początkowo obiecał zakazać okrutnych praktyk anty-LGBTQ+, działacze wciąż domagają się zdecydowanych działań. Terapia konwersyjna jest szeroko zdyskredytowaną i często okrutną pseudonaukową praktyką, przez którą przeszło wiele osób LGBTQ+, próbując „wyleczyć” swoją tożsamość. W 2018 roku badanie przeprowadzone przez Fundację Ozanne'a wykazało, że wszystkich uczestników doświadczyło myśli samobójczych lub długotrwałych skutków dla zdrowia psychicznego po przejściu procesu. Jednak pomimo tego niepokojącego odkrycia oraz potępienia przez WHO – i ponad 60 stowarzyszeń pracowników służby zdrowia z ponad 20 krajów, które ostrzegają, że ma „destrukcyjny wpływ na życie ludzi od najmłodszych lat” – przestarzała praktyka pozostaje legalna w Wielkiej Brytanii. To niezależnie od obietnic złożonych przez rząd ponad 1,000 dni temu, aby w końcu wprowadzić zakaz prawny, ponieważ nawet jeśli jest to zabronione przez wszystkie główne służby zdrowia w Wielkiej Brytanii, niedawny raport Krajowa ankieta na temat osób LGBT odkryli, że 7% osób LGBTQ+ zostało zaoferowanych lub poddanych. Dziś napisaliśmy do @szarpanka wzywając do zakazu terapii konwersyjnej. Jesteśmy dumni, że napisaliśmy i zdobyliśmy dzięki temu wsparcie międzypartyjne. Podkreśla powszechne pragnienie, aby ta odrażająca praktyka została zabroniona nie tylko z nazwy, ale także w przepisach. #Terapia zakazu konwersji — Konserwatyści LGBT+ (@LGBTCons) 15 marca 2021 r. Teraz działacze i przedstawiciele ośmiu partii politycznych domagają się zdecydowanych działań. We wspólnym liście do minister ds. równości Liz Truss napisali, że „im dłużej czekamy, tym słabiej brzmią słowa intencji”. I słusznie, ponieważ każdego dnia pojawia się kolejna osoba, której grozi poniżające traktowanie, na które nie ma miejsca w społeczeństwie obywatelskim. W odpowiedzi posłowie stwierdzili, że rząd rzeczywiście jest „zobowiązany do zakończenia tego” i traktuje sprawę „bardzo poważnie”, ale jest to trudny problem do rozwiązania. „Uważam, że ta praktyka jest odrażająca i odrażająca” – powiedział dziennikarzom premier Boris Johnson w zeszłym miesiącu. „Zajęcie się tym jest technicznie skomplikowane, ale jesteśmy zdeterminowani, aby podjąć dalsze kroki, aby to wyeliminować”. Wiadomość ta spotkała się, co zrozumiałe, z ostrożnym optymizmem aktywistów i sympatyków, którzy przypisują swoje obawy, że trzech doradców z rządowego panelu doradczego LGBTQ+ niedawno zrezygnowało z obaw, że działa on zbyt wolno. „Chociaż cieszy nas, że premier popiera zakaz, nie będziemy świętować, dopóki całkowity zakaz nie zostanie uchwalony” – mówi grupa aktywistów Zakaz terapii konwersji Ban. „Nie potrzebujemy studiów. Nie potrzebujemy publicznej ankiety. Nie potrzebujemy pustych słów. Potrzebujemy sensownego działania. Potrzebujemy raz na zawsze całkowitego zakazu tej przerażającej i torturującej praktyki”. To „znaczące działanie”, do którego odnosi się grupa, zasadniczo obejmowałoby solidne ramy prawa karnego wprowadzone w celu radzenia sobie z najgorszymi przykładami i ochrony narażonych osób LGBTQ+. Dowiedz się więcej o Stonewall a jeśli chcesz się zaangażować, napisz do swojego MP tutaj. Informacja w sprawie brexitu. W październiku 2019 r. Unia Europejska i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej osiągnęły porozumienie co do warunków opuszczenia Unii na podstawie Umowy o wystąpieniu Wielkiej Brytanii z UE. Uzgodniono także deklarację polityczną, zawierającą ogólne ramy przyszłych relacji UECzemu zatem odtrąbiłem jej triumf półtora miesiąca przed zakończeniem głosowania wśród 200 tys. członków partii torysów? To proste: szeregowi konserwatyści, inaczej niż partyjna elita skupiona w klubie parlamentarnym rządzącej formacji, na pewno nie wybiorą Rishiego Sunaka. A torysi to partia równie stara, jak demokratyczna – jej lidera, a jednocześnie szefa rządu, wybierają w korespondencyjnym głosowaniu zwykli, płacący składki członkowie. Mają jednak do wyboru dwóch kandydatów wskazanych przez parlamentarzystów. Johnson wskazuje, na kogo nie głosować Oboje kandydaci na nowego lokatora Downing Street 10 skończyli Oxford i oboje mają ekonomiczne wykształcenie. Mrs Truss jest starsza od swojego rywala o 5 lat (swoją drogą, jutro, 26 lipca, ma urodziny) i o tyleż dłuższy od niego staż w House of Commons, czyli izbie niższej brytyjskiego parlamentu. Przede wszystkim była jednak już ministrem w pięciu resortach u trzech premierów: Davida Camerona, Theresy May i Borisa Johnsona. Ten ostatni nie wprost, ale jednak faworyzuje obecną szefową FCO (Foreign and Commonwealth Office, co jest czytelnym podkreśleniem znaczenia, jakie Londyn przywiązuje do Wspólnoty Brytyjskiej, tym bardziej po brexicie). W swoim ostatnim wystąpieniu przed Izbą Gmin, w tradycyjnej formule „pytań do szefa rządu”, dając swemu przyszłemu następcy lub następczyni (whoever, he or she may be) rady, Johnson stwierdził: „Trzymaj się Amerykanów, broń Ukraińców, broń wolności i demokracji. Obniżaj podatki i gdzie tylko się da ograniczaj ingerowanie państwa w gospodarkę”. Przy okazji poczynił czytelną aluzję do Sunaka, byłego już ministra finansów. „Kocham ministerstwo finansów – mówił ustępujący premier – ale pamiętaj, gdybyśmy zawsze go słuchali, nigdy byśmy nie zbudowali autostrady M-25 i tunelu pod Kanałem”. Była to zemsta na Rishim Sunaku, jednym z najbliższych sojuszników i współpracowników Borisa Johnsona, który ostatecznie wbił nóż w plecy swojemu pryncypałowi. Jego zdrada zdecydowała, że charyzmatyczny, choć kontrowersyjny były burmistrz Londynu i eksminister spraw zagranicznych (a więc poprzednik Liz Truss na tym stanowisku) stracił urząd. Skąd moja pewność, że to Truss zostanie nowym premierem kraju, który podobnie jak Polska definiuje zagrożenie ze strony Rosji? Sondaże są jednoznaczne: w partyjnym głosowaniu szefowa MSZ ma przewagę nad swoim konkurentem aż o 18 proc.! Nawet gdyby wszyscy niezdecydowani zagłosowali za Sunakiem, to i tak nie przeważyłoby to szali na rzecz byłego ministra finansów; niezdecydowanych jest bowiem tylko (aż?) 12 proc. Nie wolno głośno mówić, ale... Co decyduje, że w tym wyścigu zdecydowanym faworytem, ba, w zasadzie pewnym premierem wydaje się Mrs Truss, a nie Mr Sunak? Można mówić, że kobiecie będzie łatwiej walczyć z liderem opozycyjnej Partii Pracy, Keithem Starmerem. Jednak sondaże temu przeczą: minister spraw zagranicznych ma większą stratę do lidera labourzystów (14 proc.) niż eksminister finansów (11 proc.). Torysi powinni bić na alarm: przegrywają bowiem wybory na razie w sondażach – z lewicą w każdej konfiguracji, obojętne, kto będzie ich liderem. Jeśli zatem Liz Truss ma mniejszą szansę pokonać przywódcę Labour Party niż jej rywal, to dlaczego właśnie ona ma poprowadzić konserwatystów do boju? Z całą pewnością ma ona większe doświadczenie polityczne – rządowe i parlamentarne – niż Sunak. Była ministrem środowiska i wsi, kanclerzem skarbu, ministrem handlu międzynarodowego, ministrem ds. kobiet i równości, wreszcie objęła prestiżową tekę szefa MSZ. Jej rywal przy niej jest jak ubogi krewny; choć bycie ministrem finansów w każdym rządzie jest bardzo prestiżowe. Mary Elizabeth Truss, urodzona w Oksfordzie, absolwentka najbardziej prestiżowej uczelni w Europie tamże, jest też bardziej zahartowana w bojach niż Rishi Sunak: najpierw dwukrotnie startowała do Izby Gmin bez powodzenia, ale pokazała odporność na ciosy i jest posłem już trzecią kadencję. Co ciekawe, jej oboje rodzice mają zdecydowanie lewicowe poglądy – sama je scharakteryzowała następująco: „Są na lewo od Partii Pracy”; i tylko matka wspierała jej kampanię wyborczą do parlamentu z ramienia Partii Konserwatywnej, do której przeszła w 1996 r., opuściwszy szeregi Liberalnych Demokratów. Jednak wydaje się, że jest jeszcze jeden powód, o którym nikt głośno nie mówi, ale może być istotny dla niemałej części głosujących członków Partii Konserwatywnej. Rishi Sunak urodził się w Southampton, ale jego rodzice pochodzą z Kenii (ojciec) i Tanzanii, a ściślej z jej kontynentalnej części – Tanganiki (matka). Brytyjczycy mają burmistrza Londynu o pakistańskich korzeniach (Sadiq Khan), wielu ich ministrów i parlamentarzystów to ludzie, których rodziny (lub w mniejszym stopniu oni sami) przybyły na Wyspy Brytyjskie z Indii, Pakistanu, Bangladeszu, Sri Lanki, Iraku czy Afryki. Jednak ogół członków rządzącej formacji nie jest wciąż skłonny powierzyć stanowisko premiera Jej Królewskiej Mości Brytyjczykowi o korzeniach sięgających innych kontynentów. Zapewne to kwestia czasu, być może nawet dość krótkiego. Jednak to nie jest jeszcze ten moment, to jeszcze nie ten „obrót ciała niebieskiego”, mówiąc Mikołajem Kopernikiem. Z polskiego punktu widzenia Spośród ośmiu kandydatów, którzy wystartowali w prawyborach na lidera torysów, tylko jeden nie był zwolennikiem brexitu – i bardzo szybko odpadł. Pozostali to brexiterzy. Ta sprawa na pewno nie różni Liz Truss i Rishiego Sunaka. Nie ma też między nimi specjalnych różnic w sprawach polityki zagranicznej. Po doświadczeniach z tajemniczymi zgonami rosyjskich oligarchów na terenie Zjednoczonego Królestwa, zamordowaniu Aleksandra Litwinienki, próbie zgładzenia kolejnego rosyjskiego eksagenta Siergieja Skripala i jego córki, zawłaszczeniu majątku British Petroleum na terenie Rosji przez władzę w Moskwie brytyjscy politycy mają do Kremla i Putina stosunek bardzo zbliżony do tego, jaki wykazują Polska i kraje bałtyckie. Uważam wszakże, że z polskiego punktu widzenia zapewne lepiej, aby szefem rządu w Londynie została osoba, która ma doświadczenie w polityce międzynarodowej i wielokrotnie publicznie potępiała Rosję. Taką osobą jest minister spraw zagranicznych rządu Jej Królewskiej Mości Liz Truss. I niemal na pewno ona 5 września wkroczy do siedziby premiera na Downing Street 10. Zadecyduje o tym swoista „demokracja bezpośrednia”, czyli powszechne głosowanie członków partii rządzącej prawicy. Akurat hasło demokracji bezpośredniej często bywa na sztandarach lewicy, także populistycznej. Tymczasem brytyjscy konserwatyści w praktyce realizują je od dawna. Źródło:
irTG.czy w wielkiej brytanii jest zmiana czasu
